“Një grup i përbërë nga deputetë të nivelit te lartë” po komplotojnë për të sabotuar Brexit duke ‘bere te uritur për para qeverinë britanike dhe duke krijuar një mbyllje në stilin e Donald Trump’.

A e vlerëson ndonjë nga këta gjarperushe sa pamje të tmerrshme ka kjo për demokracinë përfaqësuese?

Sipas Sunday Times, ky grup përfshin “ish-ministrin e kabinetit të Laburistëve Yvette Cooper”, së bashku me ministrat e mëparshëm Tory Nicky Morgan, Oliver Wetwin dhe Nick Boles. Ideja është që të votojnë për “dy ndryshime në Projektligjin e Financave që do të çonin në një bllokim në Whitehall përveç nëse Theresa May fiton miratimin nga parlamenti për një marrëveshje me Brukselin”.

Jo, nuk kam asnjë ide se a ka mundësi që ky plan të ketë sukses. Mund të jetë vetëm një tjetër prej atyre skupeve që “tingëllon i madh, por do të thotë hiç” që redaktorët politikë dalin të dielën me to kur nuk ka shumë lajme reale . Ose, për sa di unë, ky mund të jetë fillimi i fundit te Brexit.

Por sidoqoftë pika kyçe mbetet: parlamenti – trupi i deputetëve qëllimi ne dukje i të cilëve është që të përfaqësojnë interesat e popullit britanik – ka shkuar ne çmenduri. Jo vetëm ne çmenduri, në të vërtetë, por komplet ne marrëzi.

Për të avancuar synimin e ngushtë dhe afatshkurtër të mbajtjes së Britanisë pak a shumë brenda Bashkimit Evropian, parlamenti ka vendosur të ndërpresë njëherë e përgjithmonë marrëdhënien e tij të besimit me elektoratin. Nëse këta deputetë humbës nuk ishin aq të shqetësuar nga obsesionet e tyre nga ana e Remainer, ata do të kuptonin se pasojat për këtë do të jenë shumë më serioze dhe më të dëmshme se çdo gjë që mund të shkaktohet nga një “Jo Marrëveshje” – alias ‘i vështirë’ alias i ‘vërtetë ‘, alias ‘plotësisht anglisht ‘- Brexit.

A ka pasur ndonjëherë një moment në historinë britanike kur parlamenti ishte kaq i pandjeshëm me vullnetin e popullit? A ka patur ndonjëherë një deficit më të madh demokratik sesa kur 17.4 milion njerëz votuan për Brexit vetëm për të parë përfaqësuesit e tyre parlamentarë në mënyrë flagrante, në mënyrë të parregullt dhe me përbuzje, të kërkojnë t’i anashkalojnë ato?

Ky nuk është thjesht një gjykim i dobët. Është marrëzi.

Allister Heath e bëri rastin shumë mirë para Krishtlindjes në një pjesë për Telegraph me titull “Remainers-it e vijës së ashpër po bëhen gjithnjë e më ekstreme ndersa koha po mbaron.”

Ai e krahasoi dëshpërimin frenetik të Remainers me atë të pilotëve kamikaze:

Intensiteti i sulmeve të tyre është shumë më larg se çdo gje qe Brexiteers-it mund të mbledhin, prandaj ndihet sikur kundërrevolucionarët Remainers po fitojnë.

Për këta besimtarë të vërtetë, asgjë nuk është më tabu, pothuajse çdo gjë – karriera, pushteti, qeveria Tory, rendi kapitalist, madje – vlen të heqin dorë të na pengojne te dalim nga BE, veçanërisht pa një marrëveshje zyrtare. Ata kanë punuar me një frenezi të tillë që, me paturpesi, disa tani do të preferonin një qeveri neo-komuniste ndaj çdo Brexiti kuptimplotë.

Ka një emër për një humbje të tillë absurde të proporcionalitetit: quhet Sindromi i Çmendjes së Brexit …

Një nga arsyet e shumta që Remainers humbën Referendumin ishte se ata nuk arritën ta bëjnë një rast pozitiv faktin që Britania te mbetej e lidhur me perandorinë e shkatërruar, anti-demokratike, arrogante, elitiste, të korruptuar, sklerotike, të zymtë dhe socialiste të BE.

Kjo është ajo që Projektet Frika 1.0 dhe 2.0 kishin të bënin me: “Nuk kane rëndësi faktet – ja disa gjëra të frikshme që sapo kemi shpikur për t’ju trembur”.

Shpresa jonë e vetme, mendoj, është që të mbajmë nervat tona dhe të mos harrojmë kurrë se çdo lloj proverbi që del nga gojët e deputetëve tanë – madje edhe nga ato që dikur mendonim se mund ti besonim, si Brexiteer-jane transformuar ne-Mayite-shitur-ne Michael Gove- janë vetëm tronditje delusionale të një elite qeverisëse frikacake, egoiste, të sigurt në karrierë, pa principe pa shtylle kurrizore dhe për nje kohe te gjate, dhe me datë të largët skadence .

Një sondazh i javës së kaluar nga YouGov zbuloi se 57 për qind e anëtarëve të Partisë Konservatore do të preferonin një Brexit pa asnjë marrëveshje, ndërsa vetëm 23 përqind do të zgjedhin Brexit të Theresa May në emrin vetëm “marrëveshje”.

Në të gjithë Britaninë, jashtë bastioneve metropolitane të Remainer, njerëzit ende janë pro-Brexit me vendosmëri.

Do ta kuptoni menjëherë nga mediat kryesore, madje edhe nga ato botime të cilat fillimisht dolën për Brexit, por që tani ose po e refuzojnë atë – p.sh. Daily Mail – ose po e mbështesin atë vetëm në emër – p.sh. Sunday Times.

Duhet ta dallojmë sinjalin nga zhurma.

Zhurma eshte gjithshka qe mbetet.

Sinjali është se Brexit – i plotë dhe pa justifikime – është akoma ajo që shumica prej nesh dëshiron.

Nëse do ta marrim, askush nuk mund ta parashikojë. Por të mos marrim asgjë me vlerë nominale, që Establishmenti pro-Remain – si deputetët ashtu dhe media – na tregojne nën maskën e ekspertizës pafund. Janë një bandë tinzaresh, gënjeshtarësh tradhtarë që janë duke u përpjekur për të shitur vendin e tyre poshtë lumit. Dhe një ditë, shpresoj, të jenë te shtrënguar të paguajnë për tradhtinë e tyre.

Veritas.com.al/