Nga: Bujar Asqeriu/

Refleksionet që vijnë nga qeveria dhe ministrja jonë e nderuar janë të vakta e të pafuqishme, mos të them të ftohta. Si duket këta ende nuk e kuptojnë cfarë është artisti. Një artist i jonë më i mirë, merr rrogën më të vogël se një nëpunëse e rëndomtë e ministrisë së Kulturës. Ky është vlerësimi që i bën shteti shqiptar, ministria e Kulturës gjithë këtyre artistëve që luftojnë me gjakun, djersën dhe mundin e madh në skenë.

Jo më kot kolegët tanë të nderuar artistët tanë ikën nga kjo botë në moshën më të re dhe askush nuk u kujdes për ta

Askush nuk e çau trapin për ta dhe ata ikën me një barrë pengjesh në shpirt.  E këto pengje ne duhet t’i ngremë me të madhe. Të mos them që Bujar Lako, jetonte në një shtëpi 50 metra katrorë, artisti ynë i madh, kurse qeveritarët tanë vila nga 5 milionë dhe 10 milionë euro. Kjo është drama e madhe që këtu udhëheqin hajdutët. Këtë vend e drejtojnë hajdutët miqtë e mi! Prandaj nuk mbeten lekë për artistët, prandaj nuk ka lekë për teatër, prandaj ne na fusin në vërën e miut, atje tek ‘hidrocentrali’, sepse hajdutët nuk lënë lekë. Edhe lekët e një dosje i marrin. 100 lekë që bëjnë një dosje edhe ato i marrin. Gjejnë numra llogarie për stilolapsin, edhe ato i marrin. Nuk lënë lekë në këmbë. Këta, kjo është administrata jonë e nderuar.

Më vjen shumë keq! Nganjëherë më vjen të them: Përse të flas?! Për çfarë të flas?!

A përmbyset kjo hajdutëri?! Nuk përmbyset dot! Nuk kam fuqi unë, nuk keni fuqi ju të përmbysni këtë gjë, por ne kemi të drejtën legjitime të Zotit dhe Zoti i paftë ata!

Ata dhe fëmijët e tyre që kanë vjedhur djersën e gjakun e këtij vendi.

Zoti i paftë unë ia lë atij. Ne kaq kemi të ngremë vetëm zërin. Të themi vetëm mendimin tonë.

E kuptoj që  ata nuk do të pyesin për ne. Ata do të tallen me ne!

E kuptoj që ata do na përqeshin ne!

Do të nxjerrin gjuhën kur të kalojmë ne. Po ky çfarë do?! Ç’është ky?, artist ky! Ca është ky?. Kështu bëjnë këta.

Ata mendojnë vetëm tre gjëra:

Sa do fitojnë sot?!

Ku do të hanë drekën apo darkën?!

Dhe me kë do të bëjnë qejf! Qejf, qejf!

Këto tre gjëra. Ky është trekëndëshi i jetës së tyre. Nuk mendojnë asgjë tjetër. Asgjë tjetër.

 

Neve aq sa kemi fuqi të mbrojmë punën tonë. Të mos harrojmë Agim Qirjazin kur donin ta rrafshonin teatrin. Mos të harrojmë lotët e tij kur qau tha: U shkrua prapë Teatri Kombëtar.

Këta me shkopinj gome e biruca do ta edukojnë rininë shqiptare?!

Po të ndërtoheshin  4-5- 6 teatro, më pak burgje do kishim jam i sigurt për këtë.

Sepse njeriun- thoshte Viktor Hygo- e bën arsimi e kultura.  E zbukuron arti dhe kultura por këta nuk investojnë.

Zihemi me njëri tjetrin për një 5 lekëshe që hedhin ata, si një kockë. Nuk bëhet arti kështu me një kockë edhe tallen. Kjo është e tmerrshme. Këta nuk hedhin lekë për artin e kulturën. Këta duan burgje. Është e tmerrshme. 24 burgje. Rininë shqiptare e ke nëpër burgje.  E pastaj: Kush do të vijë në teatër?!

Kush do punojë?!

Do punojnë këta?!

Le ti mbyllin dhe teatrot dhe secili më pas të gjejë të s’ëmës. Kështu është kjo punë.

Veritas.com.al/