Briseida MEMA, AFP Mars 13, 2020

Organizata Popullore e Mojahedineve te Iranit (PMOI) u vendos në shtëpinë e saj me pak gjasa në Shqipëri nën një marrëveshje të mbështetur nga OKB dhe SH.B.A. në vitin 2013 pasi kampi i tyre në Irak u bombardua

Manzë (Shqipëri) (AFP) – Në një kompleks shkëlqyes të ndërtuar nga e para në një kodër shqiptare, mijëra Iranianë ja kushtojnë orët e tyre zgjuar rrëzimit të regjimit në Teheran 3,000 kilometra larg.

Ata besojnë se fundi i mërgimit të tyre është afër.

“Unë mendoj se ky vit do të jetë shumë vendimtar,” thotë Zohreh Akhiani, kryetari 56-vjeçar i “Ashraf 3”, një mini-qytet me rreth 2.800 Iranianë të mërguar nga lëvizja opozitare Organizata Popullore Mojahedin e Iranit (PMOI) .

Disidentët shpresojnë se një sulm i krizave në atdheun e tyre do të ndihmojë kauzën e tyre, nga sanksionet gjithnjë e më të ashpra të SHBA deri në protestat e fundit antiqeveritare dhe koronavirusi, i cili ka infektuar zyrtarë të lartë.

Edhe nëse rrëzimi i Teheranit është një betejë në ngjitje, optimizmi pa komplekse ushqen punën në kompleksin qëndror në Shqipëri, hyrja e së cilës shënohet nga një hark triumfal dhe kangjella metalike.

“Fitorja është e jona! E ardhmja është e jona”, është shkruar në shtyllat e harqeve.

PMOI u vendos në shtëpinë e tij të pakëndshme në Shqipëri, një shtet i varfër në Ballkan në Evropën juglindore, nën një marrëveshje të OKB-së dhe të mbështetur nga SHBA në 2013 pasi kampi i tyre në Irak u bombardua.

Në tokat bujqësore jashtë kryeqytetit Tiranë, grupi ka ndërtuar një kompleks të gjerë me shpejtësi të jashtëzakonshme. Kostoja e pazbuluar e ndërtimit u financua nga diaspora dhe vetë anëtarët, thotë grupi.

Ashraf 3 është një botë më vete, me shtëpi banimi, një sallë sportive, klinika shëndetësore, dyqane dhe një muze të madh të përqendruar në skena supozuar të taktikave të torturës Iraniane.

Megjithatë, disa shenja të jetës normale mungojnë.

Fëmijët janë të ndaluar sepse “luftëtarët e rezistencës” duhet t’i kushtojnë energjinë e tyre luftës, rregull që ka ushqyer reputacionin e PMOI si kult.

Burrat dhe gratë përzihen në punë dhe aktivitete të përditshme, por flenë në seksione të veçanta.

“Për lirinë e popullit tonë, për luftën e vështirë që kemi pasur gjatë gjithë këtyre viteve, natyrisht duhet të pezullojmë jetën tonë personale,” shpjegoi Akhiani, i cili ka një vajzë në Suedi.

Kujtimi i vetëm që kompleksi është në tokën Shqiptare ndërkohë, është një pjesë e vogël e kopshtarëve vendas që i mbajnë tokat e rregullta.

– Censura rrethanore –

Puna e përditshme është e përqendruar në mbështetjen e “rezistencës së brendshme” të udhëhequr nga disidentët në Iran, thonë banorët.

Në dhomën e shtypit, rreth 20 njerëz skartojnë rrjetin dhe burimet e kontaktit në terren, të cilët japin informacione rreth pretendimeve për abuzime të regjimit.

Ata thonë se kjo është thelbësore sepse censura e mediave Iraniane është ekstreme dhe interneti u ndërpre gjatë protestave të dhunshme kundër qeverisë në nëntor.

“Të gjitha krimet e regjimit, ne i denoncojmë. Për çdo krim që ai kryen, ne përpiqemi ta ekspozojmë”, tha Damona Taavoni, 39 vjeç, e cila hoqi dorë nga një “jetë e mirë” në Suedi për të punuar në kompleks.

Ajo përmendi një mesazh zanor nga një i burgosur Iranian i cili tha se koronavirusi është përhapur brenda burgut.

“Ne e transmetuam zërin e tij, e kthyem në një video”, shpjegoi Taavoni.

Morali mbahet gjithashtu nga poetët, artistët dhe muzikantët që prodhojnë himne anti-regjim.

“Eshtë arti i rezistencës”, thotë Rouzbeh Emadzadeh,një muzikant që punon në një studio profesionale në kompleks. “Ne nuk jemi bombardues sic regjimi i Teheranit na akuzon se jemi.”

E themeluar në vitin 1965 për të rrëzuar qeverinë e Shahut dhe më pas Republikën Islamike, PMOI konsiderohen “terroristë” nga Teherani.

Grupi u nxor jashtë ligjit në vitin 1981 pasi autoritetet e akuzuan atë për një sulm me bomba që vrau 74 njerëz përfshirë Ajatollah Beheshtin, numri dy i regjimit në atë kohë.

PMOI kurrë nuk ka marrë përgjegjësinë për sulmin, megjithëse kanë pretenduar të tjerët.

Dhe grupi kundërshton me vendosmëri etiketën “terroriste”, të cilën BE dhe SHBA e kanë rrëzuar në vitet e fundit.

– ‘Djall i vërtetë’ –

Vendimi i Tiranës për strehimin e disidentëve, për të cilin thotë se është një mision humanitar në përputhje me traditën Shqiptare të mikpritjes, ka çuar në frikën e sulmeve të mundshme të hakmarrjes nga Irani.

Kohët e fundit Shqipëria dëboi disa diplomatë Iranianë dhe vitin e kaluar ajo pretendoi se kishte shkatërruar një komplot të mbështetur nga Teherani për të sulmuar PMOI.

Në janar, Udhëheqësi Suprem i Iranit Ali Khamenei e quajti Shqipërinë si një “vend Evropian me të vërtetë djall dhe i egër” që priti “tradhtarët”.

Por disidentët nuk planifikojnë të qëndrojnë gjatë gjithsesi.

“Ne kemi krijuar marrëdhënie miqësore me Shqipërinë dhe popullin e saj,” tha Mohammad Mohadessin, një zyrtar në Këshillin Kombëtar të Rezistencës së Iranit (NCRI), një grup opozitar ombrellë që përfshin PMOI.

“Por dëshira jonë, dhe gjithashtu vlerësimi ynë, është që së shpejti do të kthehemi”.

VERITAS.COM.AL/