Nga: JAMES DELINGPOLE

Kjo ishte dekada e perëndimit të Elitave. Nga Brexit në zgjedhjet presidenciale të SH.B.A.-së, nga Bolsonaro në Brazil deri në revolucionet popullore që përfshinë Evropën, establishmentet politike arrogante, të korruptuara dhe të vetëkënaqura të rendit të vjetër qe luftuan në mënyrë të dëshpëruar për të mbështetur hegjemoninë e tyre të kalbur vetëm për t’u shtypur, disiplinuar dhe poshtëruar deri në pikën e irrilevances nga një valë e fuqishme e populizmit.Ja disa nga momentet kryesore …

Fitorja Presidenciale e Donald Trump

Asnjë ngjarje tjetër në vitet 2010 nuk do të eklipsojë rëndësinë e fitores presidenciale të Donald Trump. Ne e mendojmë tani si një konkluzion të parashikuar, por edhe në ditën e zgjedhjeve, Presidentja Hillary Clinton dukej aq e sigurt, saqë publicistët ofronin 9 me 1 shanse për këdo që ishte aq i marrë sa të vinte bast mbi nje President Donald Trump.

Pas demit të epokës së Obamës, Sh.B.A ishte vetëm një cikël zgjedhor larg harresës: nën Hillaryn, marrja e të gjithë sistemit politik nga Mocali do ishte kompletuar. Njerëzit e zakonshëm në Sh.B.A – lloji, siç e ka thëne ne menyre te paharrueshme Myron Ebell i CEI, i cili gërmon gjera ose krijon gjera ose rrit gjera – e kuptuan këtë dhe kane rrëmbyer mundësinë e tyre për të shpëtuar Amerikën derisa mundeshin akoma.

Nigel Farage kunder Bob Geldof mbi Tamiz

Presidenca e Donald Trump ndoshta nuk do të kishte ndodhur kurrë pa shembullin frymëzues të Brexit; Brexit, nga ana tjetër, nuk mund të kishte ndodhur kurrë pa tre dekada të fushatave të palodhshme nga i papërmbajturi Nigel farage, Mister-Toad-si cheeky-chappie me markën e tij të cigareve dhe pintin e birrës.

Një moment kyç i fushatës së referendumit për Brexit në vitin 2016 ishte kur Farage lundroi lumin Tamiz drejt Dhomave të Parlamentit në Londër në një flotë varkash peshkimi për t’u përballur nga ylli i popit,multi milioneri Bob Geldof në një pallat lundrues të shtrenjtë plot me Remainers shampanjë-dëshirues. Asgjë më mire nuk e simbolizoi hendekun midis globalisteve,te stilit- Davos dhe tipit elitist metropolitan, të cilët mbështesnin Remain dhe prodhuesve,kultivuesve dhe peshkatarëve që mbështesnin Brexit.

Frika e projektit

Midis atyre që u përpoqën të paralajmërojnë popullin britanik se Brexit do të ishte një fatkeqësi për ta ishin: Presidenti Obama; guvernatori i Bankës së Anglisë Mark Carney; Kancelari i Ekzekutivit Gideon Osborne; Christine Lagarde (asokohe drejtuese e Fondit Monetar Ndërkombëtar, që tani punon për vetë BE-në); Konfederata e Industrisë Britanike; Kryeministri David Cameron; Bashkimi Evropian. Populli britanik – siç u rrëfye në mënyrë të paharrueshme në këngën e Brexit të Dominic Frisbyt – u tha këtyre elitave saktësisht se ku mund të shuanin nonsensin e frikës së tyre.

Tweetimet e Donald Trump

I zhgënjyer nga establishmenti i GOP si i papjekur, i pakuptimtë, jopresidencial, ushqimi në Twitter i Presidentit Trump është, në të vërtetë, arma e tij më e madhe. Ai e përdor atë për të anashkaluar median kryesore bllokuese, paperballueshmerisht te njëanshme, liberalë të majtë, të prirur nga e majta dhe të flasë drejtpërdrejt me njerëzit që e zgjodhën në gjuhën dinamike, te këndshme, jo pa kuptim që ata e vlerësojnë.

Vija e kuqe e Obamës

Në 2013, të dy Obama dhe Kryeministri i athershem David Cameron ishin te paduruar për të bombarduar ferrin e regjimit Sirian te Asadit. Ashtu si paraardhësit e tyre, George W Bush dhe Toni Bler, të dy ishin ndërhyrës neokonservatore që besonin – kundër të gjitha provave te dekadave te kaluara – se hedhja e miliarda dollarëve ne njerez dhe materiale në vrimat e ferrit te huaj, ku të gjithë luftojnë kunder të gjithëve do mundeshin disi të vendosnin rendin ne kaos.

Por ata nuk e bënë në këtë rast – Obama sepse u frikesua, Cameron sepse ai kishte veton nga parlamenti – dhe ishte një pikë kthese kryesore në çështjet ndërkombëtare, larg Kompleksit Ushtarak-Industrial të deshiruar nga elita, në favor te njerëzve. Njerëzit e zakonshëm i duan ushtarët e tyre dhe grate e tyre por janë mosbesues t’i dërgojnë ata në luftëra të panevojshme, veçanërisht ato që duket se shkaktojnë më shumë probleme sesa zgjidhin.

Shteti Islamik ishte një pasojë e drejtpërdrejtë e trajtimit të keq të Luftës së Dytë në Irak; Ndërhyrja ne Libi – arritja më krenare e Cameron – krijoi një farë terreni për më shumë violencë xhihadiste. Trump e kuptoi plotësisht këtë.Ndersa, nëse ka ndonjë sens,ai do të jete Boris Johnson.

Trump i Amerikës së Jugut fiton Brazilin

Brazili është ekonomia e nëntë më e madhe në botë – më e madhe se ajo e Kanadasë, e Rusisë, e Koresë – kështu që zgjedhja e Jair Bolsonaros si president i saj në 2018 ishte një fitore shumë domethënëse për forcat e populizmit.

Ju mund të thoni që ai ishte një nga djemtë e mirë sepse mediat kryesore të perëndimit e quanin atë “ekstrem të djathtë” dhe merreshin me seksizmin e tij të supozuar, racizmin dhe homofobinë. Por njerëzit e Brazilit donin një udhëheqës i cili – më në fund – nuk ishte një marksist dhe ishte i përgatitur për të trajtuar nivelet monstruoze të korrupsionit dhe krimit në vend.

Kombet e Bashkuara nuk arrijnë të ndalojnë “Ndryshimin e Klimës”

Pavarësisht një vazhdimi te konferencave vjetore në vende ekzotike, ketu morën pjesë me shume se 30,000 delegatë dhe gjurmët e tyre potente të karbonit, Kombet e Bashkuara nuk bënë asnje diference kundrejt ndryshimit të klimës.

Aktualisht, nuk është e gjithë e vërteta: falë marrëveshjeve të arritura në samitin e klimës COP21 në Paris në 2015, ngrohja globale mund të jetë ulur deri në fund të këtij shekulli me jo me shume se 0.048 ° C (0.086 ° F). Kjo është një e pesta e një grade te reduktimit te ngrohjes, e arritur për një kosto prej vetëm 1.5 trilion dollarë në vit.

Ne jemi të ekspozuar ndaj kaq shumë propagande të lajmeve të rreme nga MSM që adhurojnë Greta-Thunberg, saqë ndonjëherë harrojmë të vërtetën për frikën e madhe klimatike: duke pasur parasysh një zgjedhje midis sinjalizimit virtual të gjelbër dhe prosperitetit ekonomik, kombet e lira gjithmonë do të kërkojnë prosperitetin .Ja pse – pa masa ekstreme autoritare – Kompleksi Industrial i Klimës nuk mund të shpresojë kurrë të triumfojë.

“Njerëzit në këtë vend kanë pasur mjaft ekspertë”

Politikani britanik Michael Gove ka të drejtë, natyrisht. Kjo është dekada që testoi nocionin e “ekspertizës” deri në shkatërrim: nga ekspertet analistë politikë të cilët na thanë se Brexit dhe një presidencë e Trump ishin një pamundësi tek ekspertët shkencorë që vazhduan të këmbëngulnin, kundër të gjitha provave, se ndryshimi i klimës ishte vdekjeprurës dhe kërcënim i paparë. Nga autoritetet e mediave të cilët na thanë që Islami ishte fe e paqes dhe se kushdo që shqetësohej për gjëra të parëndësishme si siguria e kufijve dhe emigrimi apo sovraniteti kombëtar ishte ‘ekstremi i djathtë’, tek ekspertët mjekësorë të cilët na thanë që ka definitivisht më shumë sesa dy gjini.

Përfundimisht ne kuptuam se klasifikimi ‘expert’ i supozueshëm si autoritet i besueshëm ka qenë sensi i tij më i përbashkët i edukuar jashtë universitetit .

Shtatëmbëdhjetë agjenci të ndryshme të inteligjencës…

Me sa duket – kështu na kanë thënë Demokratët dhe MSM-ja liberale – Presidenti Trump ishte fajtor për ndërhyrjen ruse sepse jo më pak se shtatëmbëdhjetë agjenci të ndryshme të inteligjencës thanë kështu. Sidoqoftë, çuditërisht, përkundër këtij konsensusi të dukshëm unanimues nga agjensitë e ndryshme të Deep State-it, asnjë provë bindëse çfarëdo nuk është gjetur për të mbështetur fushatën e tyre njollosese të zemëruar.

Kur Trump të rizgjidhet në vitin 2020 – siç do të jetë – me siguri do të ketë një larje hesapesh; dhe kjo larje hesapesh ka të ngjarë të ketë mbështetje të fortë popullore. Deri në vitet 2010, shumica e amerikanëve ka të ngjarë ta kenë besuar që institucione si CIA dhe FBI do të kujdeseshin për interesat e kombit në linja jo-partizane. Askush – sigurisht askush në anën e Trump te argumentit- nuk e beson më kete.

Nuk ka “njerëz vërtet të mirë” pas derës

Një nga mësimet e mëdhaja të kësaj dekade është se sa inkompetent, vetë-shërbyes, arrogant dhe kundërproduktiv është aktualisht elita establishment globale. Për vite – që nga Lufta e Dytë Botërore, në fakt – ne e kemi besuar atë qe konsensusi i ngushte social demokratik i cili ka qeverisur politikën në Perëndim është beninj,dhe i drejtë dhe pak a shumë i dobishëm. Por nuk është kështu.

Këta njerëz po gjuajne kryesisht bufone për të ruajtur status quo-në në interes të brezave të ardhshëm të bufoneve predatore si ata. Dominic Cummings, tani këshilltar i Boris Johnson dhe një nga arkitektët kryesorë të Brexit, e ka vendosur këtë shumë mirë në një intervistë të 2014 ne Times, kur ai ka sulmuar paaftësinë e qeverisë së David Cameron. Ai tha: “Të gjithë mendojnë se ka një moment, si në një film te James Bond, ku ju hapni derën dhe aty gjenden njerëzit me të vërtetë të mirë. Por atje nuk ka derë ”.

Boris Johnson kunder Davos

Ndër veprimet e para të kryeministrit Boris Johnson pas fitores se zgjedhjeve te përgjithshme të fundit me një shumicë shumë më të madhe nga sa ishte parashikuar ishte të ndalonte ministrat e tij të merrnin pjesë në festën e zhurmshme vjetore globaliste të Ekonomisë Botërore në Davos.

“Fokusi ynë është ti ofrojmë njerëzve, jo shampanjë me miliarderët,” tha një nga zëdhënësit e tij. Lëvizje e zgjuar. Davos është mishërimi i gjithçkaje që revolucioni populist global po përpiqet të rrëzojë: një klan miliarderësh të paedukuar PC, politikanë të goditur nga yjet, kapitalistë miq dhe bankierë qendrorë që komplotojnë se si të riqepin më mirë ekonominë globale në interes te tyre ndërsa pjesa tjetër jona mund të shkoje e varur.

VERITAS.COM.AL/