Nga: Vittorio Feltri

Dymbëdhjetë vjet më parë vdiq Oriana Fallaci, shkrimtarja italiane më e fuqishme e të gjitha kohërave. Është e drejte ta përkujtojmë dhe t’i bëjmë homazh. Gjë qe ne e bëjmë me dëshirë, duke botuar një shkrim të Vittorio Feltrit kushtuar asaj. Bëhet fjale për  parathënien e një libri (“I nemici di Oriana (Armiqtë e Orianes)”) të nënshkruar nga gazetari Alessandro Gnocchi, botuar nga Melville disa kohë më parë, dhe sot kthyer në qarkullim ne koincidence me përvjetorin e vdekjes së Fallacit. Pjesa e Feltrit është e dobishme për të kuptuar temperamentin e shkrimtares, mbi të cilën javën e ardhshme Libero do të rifillojë diskutimin për t’i shpjeguar lexuesit, në detaje, se kush ishte ajo në thellësinë e shpirtit.

Alessandro Gnocchi, autori i librit që është bere gati ta lexoni, është një hero. Për muaj të terë, çfarë them dhe unë, për vite, ka duruar torturën psikologjike dhe fizike të Oriana Fallacit,gazetare dhe shkrimtare formidabile, më e madhja e të gjitha kohërave, por edhe më pak e lakueshme. Lexuesi duhet ta dijë: Unë isha mik i kësaj gruaje, të cilën e vlerësoja shumë; I kam dashur veprat e saj, të forta dhe të kënaqshme, të shkruara me një dorë të lumtur, te ndriçuar, ndonjëherë tronditëse.

E takova në fund të viteve ’80, kur isha drejtor i një reviste javore të përhapur,                L ‘Europeo, në të cilën ajo botoi shërbime të paharrueshme që e bënë të famshme dhe, për rrjedhojë, e ekspozuan atë ndaj zilise dhe urrejtjes te kategorisë, veçanërisht të degës mashkull, që nuk e falën një sukses të ndaluar për thuajse të gjithë për shkak të mungesës së talentit. Takimi ynë i parë ishte i përzemërt, por i ftohtë. Ajo ishte kureshtare të më njihte, ndoshta sepse, pasi ju shtua drejtimit te revistës, redaksia më rezervoi një pritje të pazakontë: dy muaj greve.

Nuk isha i mirëpritur për kolegët, sepse ndryshe nga ata: nuk isha i majtë. Nuk isha asgjë: një kronist e kaq, që donte të kthente në shkëlqimin e lashtë revistën ne te cilën Oriana kishte qenë pena e majës.
Natyrisht isha i nderuar që mund të bisedoja me të. Shkurtimisht, u bëmë miq dhe filluam të frekuentohemi rregullisht. Fallaci jetonte në Nju Jork, por nganjëherë kthehej në atdhe për t’u kujdesur për interesat e saj editoriale, që zakonisht i linte pas dore.

Aspekti komercial i punës së saj (tones) nuk e përfshinin shumë. Takoheshim për të folur për pak a shume, pothuajse gjithmonë për pak. Në kuptimin që ajo fliste dhe shfrynte kundër (pothuajse) të gjithëve, dhe unë – pak i ‘intimiduar – limitohesha vetëm te dëgjoja. Biseda të gjata rreth njohurive gazetareske për te cilat isha i apasionuar.
PELICJA E BIZONIT – Gjykimet e saj thumbuese, irreverente, antikonformiste me godisnin, duke ngjallur në mua një admirim të thellë. Ngadalë shtresa e akullit që na ndante, u shkri: zuri vend një konfidence e caktuar që lehtësonte marrëdhëniet gjithnjë e më intensive.
Një mbrëmje sapo mbërriti në Itali nga Shtetet e Bashkuara,me la takim në një restorant të njohur milanez, që ndodhej në Via Senato: Alfio, i preferuar nga shumë gazetarë, përfshirë Gaetano Afeltra, një mik i Orianas po aq sa dhe imi dhe drejtor i gazetave të rëndësishme. Fallaci më kishte paralajmëruar: do te sjell një dhuratë, do të pëlqeje shumë. I ngazëllyer,u paraqita në kohë në lokalin e mbushur me njerëz. Ajo ishte ulur në tryezën (e rezervuar) me Gaetanon. Qeshnin dhe benin shaka. Fakti që zonja ishte në humor të mirë më ngushëlloi. Kur më pa, kërceu ne kembe dhe vrapoi për të më takuar: eja, eja. Më dorëzoi një çante letre: është e jotja, më tha.

 

E hapa zarfin dhe nxora një pelice bizoni. I çuditur dhe i mërzitur, u përpoqa të fsheh gjendjen time shpirterore dhe u shtira sikur të isha i kenaqur. Por pyesja veten me tmerr: kur do të vesh ndonjëherë një veshje të tille? Në të vërtetë, nuk e vesha as për shaka. Kjo është për të nënvizuar shijet e amerikanizuara të Orianes, e cila jetonte në një vend shumë të ndryshëm nga Italia, nga e cila kishte humbur dijenitë. Nëse kjo nuk e ndihmoi ate të kuptonte zakonet tona në fushën e veshjeve, nuk e pengonte atë të kritikonte në mënyrë të mençur dhe të dokumentuar defektet e informacionit italian. Nuk i duronte kritiket e saj, të cilët nuk e lejonin për të shitur miliona kopje, dhe kështu për të fituar male me para, duke dëshmuar se suksesi, larg ofrimit të simpative, është shkaku i sulmeve të ashpra ndaj atyre që e kanë arritur atë si me vështirësi. dhe aftësi.
Po. Oriana ishte shumë e mirë.

Për të mbushur një faqe me fjalë imponohej disa orë. E rilexonte dhe kishte mendime të tjera, madje pendime dhe e rishkruante si një peme te shëndetshme. Proza e saj ishte e rrjedhshme si vaji, por rezultat i mundimeve. Alessandro Gnocchi di diçka për të cilën unë i kam besuar, kur ishim të dy në Libero, paketa përfundimtare e artikujve që Fallaci e pafund i dhuronte gazetës sonë me zemërgjerësi, le të themi miqësi te pastër. Unë kam detyrimin të rikujtoj se Libero kapërceu tavanin e njëqind mijë kopjeve të shitura kur doli në faqen e parë me një artikull të mrekullueshëm të nënshkruar nga tregimtarja e paarritshme.Të cilën e ndoqën te tjerë, njeri më i bukur se tjetri, që shkaktuan entuziazmin e lexuesve.
Dhe këtu arrijmë në piken kyce.Meqe Oriana, nëse behej fjale për ti dhënë shtypit nje punë të saj, gjithashtu kërkonte të kontrollonte edhe presjet dhe çdo hollësi tjetër, ia besova detyrën e shenjtë që të mos zhgënjeja pritjet e autores Gnocchit, redaktor i faqeve kulturore. Ai duke injoruar këndvështrimin e karakterit të zonjes, pranoi detyrën delikate me dëshirë. Dhe me duket se më mallkoi me pas. Ndodhte që para se të shkarkonte çdo faqe, ajo dëshironte jo vetëm ta verifikonte atë me një skrupull maniakal, por kërkonte që vazhdimisht të bënte ndryshime në tekst dhe paraqitje, duke varrosur me telefonata të varfrin dhe shume te stresuarin Alessandro.

Qe kurrë nuk humbi durimin, por kam frikë se ai ka humbur disa vite jetë në ato rrethana.

 

LODHJE NERVORE – Nuk keni idenë, të dashur lexues, në çfarë nivelesh të përsosmërisë  arrinte të ngjitej Oriana jonë në ushtrimin e funksioneve të saj si shkrimtare. Duhet të theksohet se rezultati përfundimtar i shume përpjekjeve ishte i shkëlqyer, aq shumë saqë audienca çmendej nga gëzimi kur Libero vinte në dukje një copë, zakonisht shumë të gjatë, të mikes tonë, të pavetëdijshëm për shkaktimin e një lodhjeje nervore ndaj Aleksandrit. I cili në këtë vëllim tregon me aftësi dhe saktësi aspekte të ndryshme të vepres së fuqishme fallaciane, pa lënë pas dore episode ne dukje te vogla, megjithatë, për të shpjeguar plotësisht personalitetin e zjarrtë dhe të pamposhtur të gruas më të mirë të te menduarit ,lindur dhe rritur në vendin tonë.
E vetmja,per me teper, që ka arritur tregjet e librit të gjysmës së botës, duke mbledhur pëlqime entuziaste dhe unanime në ata që e kuptojne leximin si një formë të pasurimit të brendshëm. Oriana ishte një fenomen dhe Gnocchi na shoqëron me elegance në udhëtimin për rizbulimin e një gruaje që ka konsumuar jetën për të na hapur sytë dhe, mbi të gjitha, mendjen.

nga Vittorio Feltri

 

Për tu thelluar lexo gjithashtu: Vittorio Feltri dhe Fallaci: “Ditët e mia të ferrit me të”