Mediat: “Një arrest kardiak”. Në 1986 ai udhëhoqi Argjentinën në majën e botës, ai e bëri Napolin të ëndërrojë me dy kampionate
Futbolli humbet një nga kampionët më të mëdhenj të të gjitha kohërave. Diego Armando Maradona vdiq në moshën 60 vjeç pas një arresti kardio-respirator që e kapi në shtëpinë e tij dhe ishte fatal për të. Lajmi u përhap nga media argjentinase dhe në veçanti gazeta Clarin. Dhjetë ditë më parë ai doli nga spitali pas një operacioni delikat për të hequr një mpiksje gjaku në kokë.
Pak futbollistë kanë qenë në gjendje të fitojnë vetëm, duke tërhequr ekipin e tyre në majë: Maradona pati sukses me Napolin dhe Argjentinën, pa hequr dorë nga shokët e tij të skuadrës, disa prej tyre shumë të mirë dhe nga trajnerët. . Diego fitoi dy tituj kampionati, dhe solli Albicelesten në krye të botës, duke magjepsur me lojërat e tij mahnitëse dhe madje edhe me golin e tij djallëzor kundër Anglisë në 1986. Për vite me radhë ka pasur diskutime se kush ishte ai, ishte më i madhi nga të gjithë, ai apo Pele? Nuk ka përgjigje të caktuar por vetëm të dhëna. Dhe e dhëna më e rëndësishme është kjo: Diego gjithashtu luajti (dhe fitoi) në Evropë, Pele shënoi shumë dhe fitoi, por gjithmonë qëndroi në Brazilin e tij, pavarësisht se dikush (Inter) u përpoq ta sjellë atë në Itali.
El Pibe de oro, siç e quanin me dashuri në Argjentinën e tij, ka lënë gjurmë në të gjithë botën. Bëmat e tij me këmbën e majtë të shenjte, ndëshkimet vdekjeprurëse dhe aftësinë për të përmbysur situatat, duke nxjerrë lojërat më të papritura nga kapelja,e vendosin atë në Olimpin e futbollit. Në jetën e tij Diego ka alternuar ulje dhe ngritje të ndryshme: midis qëllimeve dhe sukseseve më të mahnitshme, skualifikimin për doping, rikuperimin dhe një shfrytëzim të ri me ekipin kombëtar në Kupën e Botës 1994 të SHBA dhe skualifikimin e ri, gjithmonë për të njëjtën arsye. Alkooli dhe droga e shoqëruan atë për disa vjet, duke e çuar atë në më shumë se një rast midis jetës dhe vdekjes.
“Endërroj të jem në gjendje të shënoj një gol tjetër kundër anglezëve, këtë herë me dorën time të djathtë!”, tregoi me ligësi në një intervistë për France Football, duke përshkruar se cila do të ishte dhurata e përsosur. Një shaka, por jo vetëm: dëshira kurrë e qetësuar për t’u kthyer për të shkelur barin e gjelbër të një fushe loje dhe për të qenë në gjendje të magjepste të gjithë, pasi vetëm ai dinte ta bënte me lojerat e tij.
Lindur në Lanus më 30 tetor 1960, Diego u rrit në Villa Fiorito, një zonë e pak e rekomandueshme e Buenos Aires. Ai filloi të luante në rrugë, me topin që i dha kushëriri i tij Beto dhe në fushat e ndyra, duke treguar menjëherë aftësi të pazakonta. Mes pluhurit dhe kasolleve, Diego i vogël fitoi respektin e shokëve të tij të skuadrës,driblim pas driblimi,gol pas goli. “Ne nuk kishim TV dhe vetëm babai im punonte në shtëpi. Unë gjithmonë shpresoja se ai mund të merrte një top dhe të luante me mua, por ai nuk mundej, ai ngrihej në katër për të shkuar në fabrikë. Dhe të gjithë flinim në të njëjtën dhomë, nuk kishim hapësirë për të jetuar lirshem “, i tha Maurizio Costanzos në 2017.” Unë nuk kisha lodra por dashuri. Unë isha i pesti i vëllezërve: ishim 10 veta per tu ushqyer “. Mundësia e parë e madhe vjen falë “Cebollitas”, skuadres së të rinjve Argentinas të trajnuar nga Francisco Cornejo, një zbulues i madh i talenteve. Ata nuk menduan se ai ishte vetëm dhjetë vjeç dhe kërkuan një dokument, por ai nuk e solli atë me vete në ditën e audicionit. Në moshën njëmbëdhjetë vjeç, gjatë intervalit të një ndeshje me Argentinos, ai filloi të driblonte në mes të fushës dhe, të nesërmen, gazeta El Clarín në një artikull foli për një fenomen të ri të quajtur “Diego Armando Caradona”. Gabuan tek nje germë, por shpejt e kuptuan se ky do të bëhej një fenomen.
Në moshën gjashtëmbëdhjetë vjeç ai u bë një profesionist dhe, pas disa paraqitjeve, gjeti një punë si fillestar. Dy vjet më vonë ai është golashënuesi më i mirë me 22 gola. Në 1979 dhe 1980 ai fitoi Topin e Artë të Amerikës së Jugut dhe në 1981 ai u transferua në Boca Juniors, një klub antik i themeluar nga emigrantët Xhenovezë. Stadiumi Boca, La Bombonera, është teatri i ri ku Diego luan. Ai shënon 28 gola në 40 ndeshje, por klubi ka nevojë për para dhe nuk mund t’i rezistojë 12 miliardëve ofruar nga Barcelona. Të them të drejtën, siç tha vetë Diego, ai ishte një hap larg Juves: “Ata më kontaktuan përmes Omar Sivorit. Por unë isha shumë i ri dhe nuk doja të largohesha nga Argjentina. Pastaj avokati Agnelli kishte një problem të madh me Fiatin. Sjellja e një lojtari të shtrenjtë si unë mund t’i bëjë të gjithë punëtorët të ndihen keq “. Në Katalonjë, Maradona tregon gjëra të mëdha, të ndërthurura me lëndime, të shpeshta për shkak të trajtimit që i nënshtrohetj per shkak te mbrojtësve. Pavarësisht se është një kampion, dashuria nuk lulëzon kurrë me Barçan dhe tifozët e saj. Në 1984 Napoli i inxhinierit Corrado Ferlaino e punësoi atë për 13 miliard e gjysmë lireta (me ndihmën e një grupi bankash dhe kryetarit të bashkisë Vincenzo Scotti). Hyrja e tij në stadiumin San Paolo ishte një festë madhështore: tetëdhjetë mijë njerëz paguan një mijë lireta secili vetëm për ta parë. Me Napolin Maradona do të fitojë dy tituj kampionati, një Kupë Italiane dhe një Kupë Uefa.
Në kampionatet botërore të mbajtura në Meksikë në 1986, Diego fjalë për fjalë tërhoqi shokët e tij të skuadrës në majën e botës me 5 gola dhe pesë asistime. Në shtatë ndeshjet Argjentina fitoi gjithmonë, përveç një herë (1-1 me Italinë). Dy gola në çerekfinale kundër Anglisë: i pari hyri në histori si “la mano de Dios”, me topin e hedhur në rrjetë me grushtin e tij; i dyti, nga ana tjetër, u quajt “goli i shekullit”, me një seri mbresëlënëse të lojtarëve te dribluar dhe të skartuar, nga mesfusha te goli dhe topi i vendosur në rrjetë. Dy gola të tjerë në gjysmëfinale ndaj Belgjikës dhe, në finale ndaj Gjermanisë, asistimi për vendimtaren 3-2 të shënuar nga Burruchaga.
Katër vjet më vonë me Kupën e Botës në Itali Argjentina arriti përsëri në finale, këtë herë duke humbur ndaj Gjermanisë. Para ndeshjes, e cila u luajt në stadiumin Olimpik në Romë, Maradona iu përgjigj korit të bilbilave nga tribunat duke thirrur “hijos de puta” në favor të telekamerave.Kundërshtimi i thellë italian ndaj tij lindi sepse në gjysmëfinale në Napoli kundër Italisë Diego kishte qenë në gjendje të sillte shumicën e tifozëve në anën e tij. Ndeshja përfundoi 1-1 dhe u zgjidh me penallti në favor të Argjentinës, por shumë keqardhje la ai ekip Kombëtar udhehequr nga Vicini, e thene prej shume vetave si më e forta nga të gjithë në atë edicion të Kupës së Botës.
Por le të kthehemi te Maradona. Nëse ai do të kishte pasur një jetë më “të rregullt” ose, siç do të thoshim sot, më shumë si profesionist, Diego ndoshta do të kishte qenë në gjendje të shkelte fushat për disa vite më shumë dhe të fitonte edhe më shumë trofe. Por teprimet dhe vështirësia e përjetshme në menaxhimin e marrëdhënieve me ata rreth tij ishin pjesë e jetës së tij, për mirë ose për keq. Një Diego “normal” mbase kurrë nuk do të kishte arritur atje ku ishte në gjendje ai të arrinte.
VERITAS.COM.AL
74 285 
