Ata kështu na shohin neve shqiptarëve këtyre ditëve, që jemi duke e përjetuar kulmin e dashnisë me njëri-tjetrin!

Ne nuk kemi idioma të tilla, por për ne shqiptarët e Kosovës dashuria është ‘e qetë’ dhe e pagojë! Pak a shumë e përziejmë edhe me moral dashurinë: Nëse thua s’më pëlqen Shqipëria ‘je i pamoralshëm’!

Shqipërinë e kemi dashur, ama vetëm nëpërmjet këngëve folklorike, poemave të mjerimit, fjalëve të qiririt, dallëndysheve, luleve ‘mosprek’…

Dikush e ka dashur aq shumë sa e ka paguar me burg atë dashuri.

Ne nuk e njohim njëri-tjetrin drejtpërdrejt, njihemi veç përmes kujtimeve të trashëguara nga familja…pra, e kemi pasur amanet ta duam Shqipërinë-dhe e duam!

Ama, jo njerëzit, nuk i duam, por vendin!

Se shqiptarët nuk injohim, e Shqipërinë na duket se e bëjnë gjakftohtë shqiptarët, ashtu siç ‘të burgosurit e bëjnë burgun-ferr’.

Kur erdhi koha të njoftohemi, e pamë që ne as gjuhësisht nuk kuptohemi mes vete!

Që asnjë adet nuk e kemi të njejtë dhe se ne jemi më ekspresivë në dashuri, e ata janë më dyshues në dashuri.

Ata nuk e duan njëri-tjetrin, e nuk idhnohen, e ju po idhnoheni që nuk u duan juve.

Është zor ta gjesh një mik (një shok të shpirtit) në Shqipëri! Nuk e di pse!

Ne e kemi idealizuar dashurinë.

Ky është problemi.

Ne mendojmë se dashuri e vërtetë është dashuria e parealizuar.

Na ka mësuar filmi dhe letërsia se si dashuria e vërtetë me happy end nuk është art, prandaj vuajtja jonë është kaq e thellë!

Dashuria duhet të rishkruhet nga letërsia, më besoni.

Shqiptarët e Shqipërisë nuk besojnë hiç në dashuri! Nuk sheh (nuk ndjen), dashuri as në shkrimet e tyre, as në artin e tyre…dhe më mirë se ne i kanë punët…

Sepse nuk e aktrojnë dashurinë, nuk e ruajnë trashëgiminë dashurore për Kosovën, ama e kanë trashëguar frikën nga zemërimi i Kosovës!

Ne frikësohemi se Ata nuk na duan!

Ata frikësohen nga zemërimi ynë!

E ‘Zemërimi nuk mund të jetë i pandershëm’- (Mark Aureli).

Se ne e kemi idealizuar dashurinë për Shqipërinê.

Kur e kemi zbritur në tokë, tash s’po na pëlqen kjo dashuri!

Ata janë praktikë- ne jemi teorikë.

Ata janë të vërtetë, nuk shtiren që na duan – ne shtiremi, pra, siç e ceka më lart ose më poshtë, ne e duam vendin (Shqipërinë), se popullin shqiptar nuk e njohim…populli shqiptar po na e prish atë idealin e dashurisë për Shqipërinë!

Edi Rama është i pari shqiptar që ka guxuar të fjaloset me ne, se të tjerët të gjithë i zgjedhin fjalët kur flasin për ne…na rrinë gati si ‘lopës pa viç’!

Edi Rama e zbret në tokë dashurinë shqiptaro-shqiptare, e nxjerr nga folklori dhe nga ideali.

Mirë ia bën.

Se gjynah, shqiptarët e Shqipërisë guxojnë të prishen e të flasin zi e terr për të dashurit e tyre, por për neve jo, kaq shumë i kemi traumatizuar.

Nuk kemi nevojë për t’u pajtuar, por për t’u njohtuar me njëri-tjetrin.

Nuk jemi lazëm të duhemi me zor e as për hatër të paraardhësve e as për inat të serbëve – thjesht t’i respektojmë dallimet (se edhe ashtu s’ke çare pa i respektuarcse nuk të pyet kush).

Dashuria është luks!

Mjafton respekti!

P.S. Edhe shkenca e ka vërtetuar se kush shtyhet dhe argumenton më shumë me njëri-tjetrin, duhet më shumë.