Në Samos, mbi 1500 fëmijë jetojnë pa ujë mes minjve dhe gjarpërinjve. Brukseli nën akuzë: “Lejon të gjitha këto”

Nga: Giuseppe De Lorenzo Marianna Di Piazza /

 

Samos, Greqi – Luajnë me topat e tyre të gjelbër përgjatë rrugës që çon në vendqëndrimin e nxehtë. Vrapojnë, qeshin dhe bëjnë shaka në grup. Ka nga ata që vijnë nga Afganistani, kush nga Pakistani, të tjerë janë Sirianë dhe Afrikanë. Për ta fusha është edhe argëtim. Janë fëmijët që jetojnë të kampuar në tenda përreth vendqëndrimit të nxehtë të Samos-it.

Kampi i refugjatëve, i financuar nga Bashkimi Evropian, mund të strehojë vetëm 648 persona, por sot ka mbi 5 mijë në ishull dhe më shumë se 50% janë gra dhe fëmijë.

“Jetojmë në kushte shumë të këqija, pa ushqim dhe pa ujë”, tregon nëna e dy fëmijëve të vegjël përmes loteve. Ata janë dy dhe tre vjeç dhe prej disa javësh shtëpia e tyre është një tendë e montuar në pyllin jashtë vendqëndrimit të nxehtë. “Vajzat e mia kanë vetëm këto rroba. Nuk mund as t’i laj, sepse nuk ka vend për të larë rrobat “. Dhe ky është vetëm një nga shumë problemet. Në kampin e mbipopulluar radhët për ushqim kërkojnë orë, vlerësohet se ka dush për çdo 200 persona dhe ka vetëm dy mjeke për të gjithë popullsinë. Fëmijët janë të detyruar të jetojnë midis mbeturinave dhe kafshëve, pa mbrojtje dhe në mosinteresim te plotë të Bashkimit Evropian.

“Këta fëmijë janë trajtuar si subhumanë“, denoncon Nicolò Govoni, themelues i OJQ-së italo-greke Still I Rise,qe për më shumë se një vit okupohet për ti dhënë mësim të miturve refugjatë në ishull .

Më shumë se 30,000 emigrantë janë të paketuar sot në hotspotet e Lesbos, Samos, Leros, Kos dhe Chios,perballe një kapaciteti maksimal prej 6.300 personash. Fëmijët përfaqësojnë 35% të popullsisë së huaj të zbarkuar në pesë ishujt dhe rreth 6 ne 10 janë më pak se 12 vjeç. “Ky nuk është një vend i përshtatshëm për me të vegjlit – thotë një i ri afgan që jeton në ‘xhunglën” e Samos – Këtu ka minj, gjarpërinj dhe kafshë te tjera që janë shumë të rrezikshme veçanërisht për ta “. Por në atë pyll të miturit detyrohen të qëndrojnë të paktën gjashtë muaj para se të marrin, bashkë me familjet e tyre, të drejtën e kalimit drejt Athinës. Dhe ndërkohë jeta rrjedh në fushë. Në dimër temperaturat bien dhe shirat përmbytin tendat. Në verë temperatura është mbi 40 ° dhe në barakat nxehtësia është mbytëse. “Nga hotspotet nuk na furnizojnë asgjë, ndonjë rrobe apo batanije.

Natën bën shumë ftohtë dhe duhet të bëjmë si të mundemi“, shpjegon një grua shtatzënë Siriane me një fije zëri. Jeton edhe me dy fëmijët e tjerë dhe 17 persona në një tendë të ndërtuar në pyll, pa dritë dhe pa ujë. “Ngjitemi në këtë kodër për të mbushur shishet dhe për të pasur diçka për te pirë”, tregojnë disa fëmijë ndërsa përballen me dashezën e shpejtë, duke mbajtur kontejnerë më të mëdhenj se ata. Midis shkëmbinjve gurgullon një burim i vogël uji, jo i pijshëm. “Disa njerëz kanë qenë keq, por nuk kemi asgjë tjetër për të shuar etjen,” shpjegojnë disa të rinj. Edhe ushqimi është i pakët dhe për të rikuperuar diçka për të ngrënë emigrantët duhet të rrinë ne rrudhë për orë të tëra. “Unë kam pesë fëmijë dhe këtë mëngjes më dhanë vetëm tre shishe ujë dhe tre copë bukë. Si mund t’i shuaj urine?”, pyet i dëshpëruar babai i një familjeje.

Shpesh viktima të dhunës dhe abuzimit, për fëmijët jeta në pyll bëhet çdo ditë e më e vështirë. Nga 1.500 të mitur që jetojnë në kamp, rreth 300 janë të pashoqëruar, pa nënë ose baba. “Shumë prej tyre rrinë në xhungël sepse në zonën e sigurt, në zonën e hotspotit dedikuar atyre, nuk ka vend“, thotë Nicolò Govoni.

“Kjo zonë duhet të rregullohet, përkundrazi të rriturit hyjnë dhe dalin, shpesh me alkool dhe drogë. Ndonjëherë vendosin 20 djem në një kontejner kur duhet të qëndronin jo më shumë se 12. Ata flenë përtokë, pa dyshekë, në pisllëk. Është me të vërtetë një gjendje e rëndë “. Dhe Evropa rri duke berë sehir. Për këtë Still I Rise ka denoncuar autoritetet që menaxhojnë hotspotin. “Kemi nisur këtë çështje për krime kundër njerëzimit – shpjegon Nicolò – dhe kemi arritur ta çojmë atë në Parlamentin Evropian. Tani jemi në pritje të një përgjigjeje”.

Edhe sot në hapësirën pak hapa larg nga hyrja ne zonën e hotspotit disa shoqata mbledhin fëmijët për t’i bërë ata të argëtohen dhe te shpërqendrohen nga realiteti. Sytë e tyre plot shpresë dhe melankoli ndizen edhe me një përshëndetje. “Le të luajmë me topa,” kështu – shpjegon një fëmijë afgan, duke hedhur sferat e vogla përtokë. “Mbaroi! Fitova!”, ngazëllon ai. Disa nga miqtë e tij vrapojnë nëpër fushë me një kurorë kartoni në kokë: I kane ndërtuar me vullnetarët. Sot në Samos ata ndjehen si mbretër.

VERITAS.COM.AL/