Fati i Lindjes së Mesme do të vendoset në tre ditët e ardhshme.

Sepse tre ditë, përveç përshpejtimeve dhe trazirave të papritura në terren, është koha që Donald Trump i ka dhënë vetes për të vendosur nëse do t’i përfshijë Shtetet e Bashkuara në konfliktin izraelito-iranian, duke kaluar nga roli aktual pasiv i mbrojtësit të qiejve të shtetit hebre (një rol i ndarë me Mbretërinë e Bashkuar) në rolin aktiv të sulmuesit, duke mbështetur luftëtarët izraelitë në bombardimin e tokës iraniane.

Tre ditë për të shpresuar ende për një zgjidhje diplomatike që, megjithatë, për momentin, është pak më shumë se një mirazh. Koha po mbaron.

Braktisja e hershme e takimit të G7 nga presidenti amerikan, mbledhja e Këshillit të Sigurisë në Sallën e Situatave të Shtëpisë së Bardhë dhe ndryshimi i kursit të Nimitz (aeroplanmbajtësja më e vjetër në flotën detare amerikane), e cila po lëviz nga Ngushtica e Malakës në Oqeanin Indian në Detin Arabik ku tashmë po kryqëzon rrugët me një tjetër aeroplanmbajtëse amerikane (Carl Vinson, në Gjirin Persik), duket se janë shenjat e një vendimi që në fakt është marrë tashmë. I afërt. I cili do të përcaktohet “më së voni deri të premten”, sipas asaj që burime të kualifikuara ushtarake të NATO-s i raportuan italianes Repubblica.

Në 72 orë, në fakt, potenciali ofensiv amerikan në rajon do të arrijë nivelin e tij maksimal.

Për më tepër, ajo që shkruan Trump në Truth Social tingëllon si një ultimatum. Ai bën thirrje për “dorëzimin pa kushte” të Iranit dhe më pas i dërgon një mesazh Ajatollah Ali Khameneit.

“Durimi ynë po mbaron. Ne e dimë se ku fshihet i ashtuquajturi “udhëheqës suprem”, ai është një objektiv i lehtë. Ne nuk kemi ndërmend ta eliminojmë atë, për momentin”.

Prandaj, ekzistojnë dy skenarë të mundshëm.

E para, më pak e mundshme, është ajo e dorëzimit të regjimit, i cili, për të mos kapitulluar, pranon atë që ka refuzuar gjithmonë deri më tani: heqjen dorë nga programi i pasurimit të uraniumit, si në sferën ushtarake ashtu edhe në atë civile.

Është propozimi amerikan, i vetmi që mund ta bindë Netanyahun të ndalojë luftën. Por do të ishte gjithashtu deklarata më e qartë e humbjes, dhe Pasdaranët nuk janë të gatshëm të dorëzohen.

Gjithashtu sepse shkatërrimi dhe vdekjet e shkaktuara nga Izraeli duket se kanë bashkuar një pjesë të disidentëve rreth qeverisë.

Skenari i dytë, në fakt, tashmë po materializohet.

Përballë rezistencës së regjimit iranian, shiut të raketave dhe dronëve mbi Tel Aviv dhe Haifa dhe kërcënimit për të goditur Lindjen e Mesme me “sulme të papara më parë”, forcat e armatosura izraelite po zgjerojnë ofensivën e tyre dhe po fillojnë të bombardojnë objektiva të reja strategjike, përveç vendeve të programit të pasurimit të uraniumit dhe vendeve të lëshimit.

Në këtë kontekst, ndërhyrja e Shteteve të Bashkuara është e parashikueshme.

Sipas burimeve të NATO-s, në fakt, një reagim i mundshëm nga Republika Islamike e rrethuar mund të jetë përpjekja për të “vënë flakën rajonit”, duke kalibruar raketat balistike (arsenali iranian numëronte të paktën 2 mijë në fillim të konfliktit) mbi puset dhe infrastrukturën e naftës izraelite, saudite, emirate dhe katariane.

Një veprim si ai i Sadam Huseinit: një plan i tërbuar shkatërrimi në shkallë të gjerë që, nëse zbatohet, do të shkaktojë një kataklizëm ekonomik dhe mjedisor, dhe që ka një precedent në vitin 1991 kur udhëheqësi irakian dha urdhrin për t’i vënë flakën më shumë se 700 puseve në Kuvajt.

Ndërhyrja amerikane, nga perspektiva e Pentagonit dhe qeverisë izraelite, synon ta mbyllë menjëherë lojën me ajatollahët.

Trump ka qenë gjithmonë i vetëdijshëm për qëllimin e Netanyahut për të sulmuar Iranin.

Deklaratat e tij të ndërmjetme në prag të bastisjeve të para ishin gjithashtu një mënyrë për të mashtruar regjimin, për të nxitur efektin e surprizës.

Megjithatë, shërbimet e inteligjencës së NATO-s u paralajmëruan për operacionet izraelite vetëm 24 orë më parë.

Përveç transportuesve të avionëve Vinson dhe Nimitz, SHBA-të kanë një kryqëzor dhe tre shkatërrues në zonë.

Një skuadrilje ajrore e F-35 dhe F-16 po vendoset rreth Iranit. Për më tepër, 28 aeroplanë cisternë janë ngritur nga bazat amerikane për të furnizuar me karburant avionët luftarakë në fluturim.

Vetëm arsenali amerikan ka Moab, bombat 13-tonëshe “shkatërruese bunkerësh” të afta të shpojnë edhe 60 metra beton të përforcuar, pra të afta të japin goditjen përfundimtare në qendrën e kërkimit bërthamor Fordow, të gërmuar në barkun e një mali.

Forcat Ajrore Izraelite vështirë se do të jenë në gjendje të mbajnë ritmin e këtyre ditëve: midis atje dhe kthimit, çdo mision në Iran përfshin një fluturim prej 3 mijë kilometrash dhe katër furnizime ajrore me karburant.

Një ndalesë e pjesshme është planifikuar deri të premten për mirëmbajtjen e avionëve dhe pushimin e pilotëve.

Nëse gjithçka shkon sipas planit të Netanyahut, deri atë ditë Pentagoni do t’u ketë dhënë tashmë urdhrin avionëve luftarakë amerikanë që të ngrihen në qiell. Në rrugën e tyre për në Teheran.