Për të shpëtuar Brexit, Theresa May duhet të japë dorëheqjen si Kryeministre. Për të shpëtuar partinë Konservatore, Theresa May duhet të japë dorëheqjen si Kryeministre. Për të shpëtuar Britaninë, Theresa May duhet të japë dorëheqjen si Kryeministre.

Gjithkush e kupton këtë. Është zgjidhja e thjeshtë për të gjitha problemet tona. Por eshte vetëm një rrudhë në krem. Mundeni ta gjeni se çfarë është? Theresa May nuk dëshiron të japë dorëheqjen si Kryeministre.

Por me të vërtetë në këtë fazë është shpresa jonë e vetme. Gjatë ditëve të ardhshme, Britania është në rrezik të nënshkrimit të asaj që historianët e ardhshëm do ta njohin me siguri si marrëveshja më e keqe në histori.

“Marrëveshja” – siç ishte gjithmonë synimi i kryenegociatorit të Bashkimit Evropian, Michel Barnier – është kaq e keqe sa që shumica e njerëzve që votuan Leave do te donin që të mos ishin shqetësuar kurrë, sepse, në mënyrë të habitshme, do ta kishin lene Britanine me keq se te kishte mbetur një anëtare e BE-së.

Kjo është sigurisht pikëpamja e Daniel Hannan – Anëtar i Parlaimentit Europian, bashkë-themelues i Grupit të Kërkimeve Evropiane dhe një nga arkitektët e Brexit – në një rubrikë për tu lexuar në Sunday Telegraph.

Hannan argumenton se votuesit e Brexit po shiten si qen. Dhe po trajtohen si idiotë nga establishmenti i Remain:

Vazhdojmë të dëgjojmë te thuhet se Euroskeptikët e paarsyeshëm janë armiqtë e tyre më të keqinj dhe se, nëse Brexit tani është penguar, do të jetë në një farë mënyre faji i tyre. Por është e vështirë të mendosh për një propozim më të paarsyeshëm se ajo se gjithçka që ka rëndësi është te kthehesh me diçka që teknikisht mund të quhet Brexit. Edhe pas 30 muajve, Leavers janë akoma lehtësisht te favorizuar. Supozohet që budallenjtë guakë nuk mund të kenë peshuar kostot dhe përfitimet para votimit dhe se gjithçka që qeveria duhet të bëjë është t’u tregojë atyre diçka që ka shkruar BREXIT në të me shkronja të ndritshme dhe me shkëlqim.

Në fakt, votuesit ‘Leave’ e kuptojnë se disa forma të Brexit janë më të mira se të tjerat. Ata gjithashtu e kuptojnë se disa janë aq të këqija saqë do të ishin më keq edhe se sa të qëndrojnë ose të largohen. BE, sigurisht, e ka kuptuar këtë që nga fillimi. Siç tha Michel Barnier në vitin 2016, “Unë do të bëja punën time nëse, në fund, kushtet e daljes janë aq të këqija sa që britanikët do të qëndrojnë më mirë në BE”. Ishte një qëndrim i tillë nga Brukseli që pritej. Gatishmëria e negociatorëve tanë për të shkuar së bashku me të nuk ishte.

Duke u kthyer te Hannan, kjo është mjaft diçka. Ai ka qenë prej kohësh një zë i moderimit në debatin e Brexit: pro-Brexit, natyrisht, por jo pothuajse aq i mirë sa disa prej nesh.

Ja tani jashtë-Brexiting edhe Jacob Rees-Mogg (i cili rrezikon të duket pak si një pllaqurites) dhe Partia Demokratike Unioniste (DUP).

Dhe kur një diplomat i arsyeshëm si Hannan fillon të flasë në këtë mënyrë, duhet të rrimë dhe ti kushtojmë vëmendje: Marrëveshja e Theresa May është kaq e tmerrshme, thotë ai, sa “asnjë vend pa vete-respekt”nuk do ta pranonte atë. Prandaj deputetët e Brexit duhet të shkaterrojnë guximin e tyre në vendin e bllokimit – dhe ta votojnë.

Nëse kjo do të thotë shtyrje e Brexit kështu qoftë:

Një shtyrje, sado e padëshirueshme të jetë, është më pak e dëmshme se sa pranimi i kushteve përgjithmonë të pafavorshme.

Sic thotë Lord King, ish-Guvernatori i Bankës së Anglisë: “Ka argumente për të mbetur në BE dhe argumente për t’u larguar. Por nuk ka asnjë arsye për heqjen dorë nga përfitimet e mbetjes pa marrë përfitimet e largimit “.

Një Brexit i vonuar do të kishte të paktën një avantazh të madh mbi situatën aktuale: Theresa May ndoshta nuk do të ishte me Kryeministre.

Askush nuk mban më shumë përgjegjësi për dështimin e Brexit se Theresa May. Kjo për shkak se ajo gjithmonë ishte dhe është një Remainer në zemër dhe ka bërë gjithçka që mund të jetë e mundur për të siguruar që Brexit vërtetë te mos ndodhe kurrë.

Hannan është i ashpër mbi këtë pike:

Një kryeministër i ri mund të fillojë përsëri me një qasje më të mirë. Në fund të fundit, është e vështirë të imagjinohet një qasje më e keqe nga ajo që kemi ndjekur që nga tetori i vitit 2016. Nëse do më kishit thënë para referendumit që ne do të përfundonim duke hequr dorë nga tregu i vetëm, por duke mbajtur bashkimin doganor – më e keqja e të gjitha botëve – Do të kisha qeshur.

Dhe në Sunday Times një tjetër nga intelektualët kryesorë të Brexit, Dominic Lawson, bën një pikë të ngjashme. Në një pjesë me temën e shahut ai argumenton:

Më spektakolarja e të gjitha lëvizjeve është sakrifikimi i mbretëreshës, në të cilën një lojtar heq dorë nga pjesa më e vlefshme për një avantazh më të madh – dhe perspektiven e fitores. Tani kjo mund të jetë pikërisht ajo që kërkohet. Marrëveshja e tërheqjes nuk përmban asgjë për lidhjen e marrëdhënieve të ardhshme në mes të Britanisë së Madhe dhe BE. Kjo është dobësia e saj – ne japim rreth 40 miliardë paund në këmbim të asgjëje substanciale – por gjithashtu do të thotë që një lider i ri konservator mund të fillojë këto negociata si një patzer i plotë (termi i shahut për një lojtar të pavlerë).

Në fund të këtij muaji, Britania supozohet të largohet nga BE. Data zyrtare e daljes është 29 Mars dhe unë kam rezervuar për një darkë me dehje me miq të një mendjeje.

Por nuk është se mezi pres të vijë ajo mbrëmje pak sepse dyshoj se nëse e “kemi lënë” BE-në deri atë mbrëmje do të jetë në kushte kaq të pafavorshme saqë jemi në mënyrë efektive ende brenda saj.

Shumica e njerëzve që votuan Brexit janë, dyshoj unë, aq te forte ne thelb sa jam unë në këtë çështje.

Pika e dobët janë deputetët tanë të Brexit. Grupi i Kërkimeve Evropiane (ERG) dhe DUP duhet të qëndrojnë të palëkundur. Asnjë marrëveshje është më mirë se një marrëveshje e keqe. Por, nëse nuk mund të marrim asnjë marrëveshje, atëherë një shtyrje është gjëja më e mire e radhës.

Shtytja përmes një “marrëveshje” pa marrë parasysh se çfarë nuk është kompromisi pragmatik. Është, siç thotë Hannan, një akt vetëvrasjeje kombëtare.

Veritas.com.al/